هرچند در مقیاس بعضی یاران الفاظ و ابیات این حقیر به چشم ناید و به سبب زیرخاکی بودن سبک و سیاق آن در فهم نیافتد ، ولی در سایه لحظ از پرتو لفظ است که مفاهیم به جلوه خوش ظهور میکند و معنی در بطن راوی به حضور میرسد. این بنده حقیر و صغیر به هر میزان نادان و ناشناس باشد به ان میزان ناشکر و ناسپاس نبوده و نیست که شفا از جفا نداند و کرم از الم نشناسد. حال خواه مخاطب عز و کریم ، طبیب باشد یا حکیم،قاضی باشد یا محامی،علیم باشد یا علیل... که از دید نگارنده یکی است و دل به تاییدی و گوشه چشمی خوش دارد؛ چونان دوست عزیز که مارا به جمله(یزید اینا رو از کجات در میاری؟) و آن رفیق گرمابه و گلستان که مارا به جملاتی چون استاد فرهیخته خطاب میفرمایند و هندوانه ها در زیر بازوان کم جان ما و تخم هندوانه ها در جیب ناسور ما میگذارند و بهکذا سایر یاران، دل ما را به حظ وافر چنان میرسانند که تو گویی طوطی جانم بهر شکر رفته و بر پسته اوفتاده.. زین سبب خاطر مبارک عزیزان مستحضر باشدکه هر آنچه میگویم و مینویسم صرفا از دل برامده و از درک اطراف و وقایع اتفاقیه روز است و فارغ از رنگ سودا بر صفحه سویدا بوده و هیچ وسواسی بر دل آئینه حواسمان نبود و اگر زین سبب گاهی متن چاپاری باب ذائقه ملوکانه اتان میافتد و گاه موجب سودای صفراوی است، پیشاپیش طلب عفو از ذات اقدس دوستان تحت تمنی است.... بحبکم شدیدا و ثقیلا

فدوی و مخلص همگی

رضا عباس موحدی 8اذر94